A Barca de Caronte
Nessa pálida meia-luz
o barqueiro me conduz
ao falso brilho que reluz,
qual juventude que o Tempo reduz.
E a barca segue
sem rumo a vista.
Não há quem lhe resista,
como ao canto da Sereia facista.
Seguem, rio, barco e a vida.
Água arrependida,
latrina escondida.
Nas margens, almas conhecidas
acenam em despedida.
São coisas do pós vida.
Submited by
Sábado, Diciembre 19, 2009 - 21:27
Poesia :
- Inicie sesión para enviar comentarios
- 4058 reads
Add comment
Inicie sesión para enviar comentarios
other contents of fabiovillela
Tema | Título | Respuestas | Lecturas |
Último envío![]() |
Idioma | |
---|---|---|---|---|---|---|
Poesia/General | Bruxas | 2 | 3.534 | 07/14/2009 - 13:56 | Portuguese | |
Poesia/General | Por quem | 1 | 5.399 | 07/12/2009 - 20:19 | Portuguese | |
Poesia/Tristeza | Outono | 2 | 3.238 | 07/09/2009 - 18:26 | Portuguese | |
Poesia/Dedicada | Isabel | 1 | 5.519 | 07/08/2009 - 12:08 | Portuguese | |
Poesia/Aforismo | "Vivere Est" | 2 | 4.239 | 07/07/2009 - 17:57 | Portuguese | |
Poesia/General | Foto | 1 | 4.051 | 07/04/2009 - 21:41 | Portuguese |
Comentarios
Re: A Barca de Caronte
Fábio,
E quantas coisas ainda deem estar escondidas nesta barca...
Bjs
Re: A Barca de Caronte
Ótimo poema.
Grande abraço,
REF
Re: A Barca de Creonte
LINDO POEMA, GOSTEI MUITO!
Meus parabéns,
MarneDulinski